Kliknij tutaj --> 🐑 wojna w afryce północnej 1940 43

Klucz do Indii. Podbój Egiptu i Sudanu (1869-1898), Upadły smok. Powstanie bokserów (1899&—,1901), II wojna światowa w Afryce Północnej (1940-1943), &„,Azja dla Azjatów&”, &—,japońska okupacja Azji południowo-wschodniej 1941-45, Wojna wietnamska (196. Kup teraz: II WOJNA ŚWIATOWA WOJNA W AFRYCE PÓŁNOCNEJ 1940-43 za 4,00 zł i odbierz w mieście Kraków. Szybko i bezpiecznie w najlepszym miejscu dla lokalnych Allegrowiczów. 1. Wojna w Afryce a) ekspansja Włoch w Afryce 1940 r. cele Benito Mussoliniego odbudowanie Imperium Rzymskiego i przekształcenie Morza Śródziemnego w morze zamknięte w granicach Włoch, zamierzał zdobyd Egipt i brytyjską częśd Somalii. sierpieo 1940 r. – armia włoska opanowała Somali rytyjskie i przeszła do obrony. Wojna w Europie Wojna w Polsce Wojna w Afryce Północnej 1940. 10 czerwca – Włochy wypowiadają wojnę Francji i Wielkiej Brytanii. 3- 5 lipca – marynarka brytyjska niszczy zespół floty francuskiej w bazie Mers el-Kebir w Algierii ( operacja Catapult) II wojna światowa w Afryce – całokształt działań zbrojnych stoczonych w Afryce pomiędzy Aliantami a państwami Osi podczas II wojny światowej. Oficjalnie rozpoczęły się 10 czerwca 1940 roku, kiedy to do wojny po stronie III Rzeszy włączyły się faszystowskie Włochy. Site De Rencontre Amis Des Animaux. "Mamy do czynienia z nadzwyczaj śmiałym i zmyślnym przeciwnikiem, z wysokich lotów dowódcą, jeśli wolno mi użyć takich słów w kontekście okropności wojny”. (W. Churchill o Rommlu na forum Izby Gmin w styczniu 1942 r.) Wydarzenia, które tak mocno poruszyły ówczesnego brytyjskiego premiera, ukazane są w niniejszej książce w sposób chronologiczny, z punktu widzenia wszystkich ich uczestników. Autor przedstawił również wiele pomijanych bądź nieznanych dotąd faktów - także związanych z działaniami wojennymi w Afryce Wschodniej. Wyjątkowo bogaty jest materiał ikonograficzny: blisko 250 w większości niepublikowanych dotąd zdjęć, faksymiliów i map o ogromnej wartości dokumentalnej. ID produktu: 1004340598 Tytuł: Wojna w Afryce 1940-43 Autor: Piekałkiewicz Janusz Tłumaczenie: Seydak Paweł Wydawnictwo: AWM Agencja Wydawnicza Jerzy Mostowski Redakcja: Kubaczyk Ewa Język wydania: polski Język oryginału: polski Liczba stron: 289 Numer wydania: I Data premiery: 2007-10-25 Rok wydania: 2007 Forma: książka Okres historyczny: opracowania ogólne Indeks: 69922879 II bitwa pod El Alamein – punkt zwrotny w kampanii pustynnej w Północnej Afryce w czasie II wojny światowej. Było to pierwsze zwycięstwo brytyjskich sił lądowych nad wojskami niemieckimi. Bitwa trwała od 23 października do 4 listopada 1942. Sukces w bitwie zmienił losy całej kampanii. Większość historyków brytyjskich sądzi, że bitwa ta, wraz z bitwą stalingradzką, były dwoma zwycięstwami, które w największym stopniu przyczyniły się do klęski hitlerowskich Do lipca 1942 roku niemiecki Afrika Korps pod dowództwem Erwina Rommla wraz z wojskami włoskimi wtargnął głęboko do Egiptu, zagrażając ważnym brytyjskim liniom zaopatrzenia przez Kanał Sueski. Mając rozciągnięte linie zaopatrzenia i nie mając posiłków, wobec perspektywy przybycia dużych uzupełnień dla aliantów, Rommel zdecydował się uderzyć, gdy brytyjskie pozycje nie były jeszcze dostatecznie umocnione. Atak 30 sierpnia 1942 roku na Alam Halfa nie powiódł się i w oczekiwaniu kontrataku 8 Armii Afrika Korps okopał się. Po sześciu dalszych tygodniach 8 Armia była gotowa do uderzenia. 200 tys. ludzi i tysiąc czołgów skierowało się przeciwko 100 tys. żołnierzy i 500 czołgom Włochów i Afrika Korps. Po I bitwie pod El Alamein, która opóźniła postępy państw Osi, brytyjski marszałek Bernard Law Montgomery przejął w sierpniu 1942 roku dowództwo 8 Armii od gen. Claude’a Auchinlecka. Plan aliantów Operacją Lightfoot Montgomery spodziewał się utworzyć dwa korytarze przez pola minowe Osi na północy, aby mogły tamtędy przejść siły pancerne. Dywersyjne ataki na południu powstrzymałyby resztę sił Osi od przesunięcia się na północ. Montgomery oczekiwał 12-dniowej bitwy w trzech stadiach – włamanie, walka powietrzna i ostateczne przełamanie nieprzyjaciela. Siły alianckie zastosowały szereg manewrów w miesiącach poprzedzających bitwę, aby zmylić dowództwo Osi nie tylko co do dokładnego miejsca nadchodzącej bitwy, ale i momentu jej rozpoczęcia. Była to tzw. operacja Bertram. Budowano fałszywy rurociąg, który miał przekonać Niemców, że atak nastąpi dużo później i dalej na południe. Aby wzmocnić efekt, skonstruowano też sztuczne czołgi zrobione ze sklejki umieszczonej na łazikach i rozmieszczono je na południu. Czołgi wyznaczone do bitwy na północy były zamaskowane jako samochody ciężarowe. Oś była okopana wzdłuż dwóch linii, nazwanych przez aliantów Oxalic Line i Pierson Line. Wokół rozmieszczono ok. pół miliona min, głównie przeciwczołgowych, tworząc tzw. Ogród Diabła. Bitwa Bitwa rozpoczęła się 23 października o godzinie nawałą artylerii. Pierwszym celem była Oxalic Line, po czym miał nastąpić atak pancerny na Pierson Line. Jednak gdy atak się rozpoczął, pola minowe (mimo masowego użycia polskiego wykrywacza min) nie były jeszcze w pełni oczyszczone. Pierwszej nocy atak zmierzający do utworzenia północnego korytarza posunął się na odległość 5 km od Pierson Line. Na południu był większy postęp, ale wojska utknęły przy grzbiecie Miteirya. 24 października dowódca niemiecki, generał Stumme (Rommel był na zwolnieniu lekarskim w Austrii), zmarł na atak serca w czasie ostrzału. Po okresie zamieszania dowództwo objął generał Wilhelm von Thoma. Hitler początkowo polecił Rommlowi pozostanie w domu i kontynuowanie rekonwalescencji, ale gdy położenie wojsk niemieckich stało się krytyczne, poprosił go o powrót do Afryki. Rommel natychmiast wyjechał i przybył na miejsce 25 października. Po nieudanym ataku na grzbiet Miteirya atak aliantów został zaniechany – Montgomery skoncentrował się na ataku na północy. Nocny atak z 25 na 26 października był pomyślny, a natychmiastowe przeciwnatarcie Rommla nieskuteczne. Alianci stracili 6200 ludzi (straty Osi wyniosły 2500 żołnierzy), jednak Rommel miał już tylko 370 czołgów, gdy Montgomery jeszcze ponad 900. Montgomery zauważył, że ofensywa traci rozpęd, i zdecydował się na przegrupowanie. Do 29 października linia Osi pozostawała nienaruszona. Montgomery przygotował siły do Operacji Supercharge. Liczne niewielkie działania i ataki lotnictwa zmniejszyły siły pancerne Rommla do zaledwie 102 czołgów. Kolejna duża ofensywa miała miejsce wzdłuż wybrzeża, początkowo by zdobyć szlak Rahman, a potem wziąć wzniesienie Tel el Aqqaqir. Atak zaczął 2 listopada – Rommel miał już tylko 35 czołgów nadających się do walki. Pomimo chwilowego zatrzymania brytyjskiego natarcia, nacisk na jego siły zmusił go do podjęcia decyzji o wycofaniu. Tego samego dnia Rommel otrzymał od Hitlera rozkaz „zwycięstwo albo śmierć”, co wstrzymało odwrót. Nacisk aliantów był jednak zbyt wielki i siły niemieckie musiały cofnąć się w nocy z 3 na 4 listopada. Do 9 listopada siły Osi były w pełnym odwrocie, a ponad 30 tys. żołnierzy poddało się. Winston Churchill podsumował bitwę 10 listopada 1942 słowami „teraz to nie jest koniec, to nie jest nawet początek końca. Ale to jest, być może, koniec początku”. Bitwa była największym triumfem Montgomery’ego – przyjął miano „Lord Montgomery of Alamein” i został podniesiony do godności para Imperium brytyjskiego. Operacja desantowa Torch rozpoczęta 8 listopada oznaczała rzeczywisty koniec zagrożenia ze strony Osi w Afryce Północnej. Dziś czas, abyś przybliżył sobie temat udziału niemieckiego czołgu Pz III w 2 wojnie światowej. Czołg ten zaznaczył się szczególnie w latach 1941-42, kiedy to był podstawową siłą uderzeniową Panzerwaffe. Zapraszam więc Cię do uważnej lektury…Pz III. Po raz pierwszy Niemcy użyli czołgów Pz III w czasie zajmowania Sudetów w 1938 r. Jednak prawdziwy debiut w warunkach wojennych przypadł w czasie napadu III Rzeszy na Polskę. zdj. III – jak przebiegał jego debiut w czasie kampanii wrześniowej?Po raz pierwszy Niemcy użyli czołgów Pz III w czasie zajmowania Sudetów w 1938 r. – niewielka ich ilość przydzielona została do 1 i 2 Dywizji Pancernej. Prawdopodobnie brały udział także w aneksji Czech i Moraw w marcu 1939 r. Jednak prawdziwy debiut w warunkach wojennych przypadł w czasie napadu III Rzeszy na źródeł niemieckich, w ataku na nas wzięło udział od 86 do 98 czołgów Pz III + ok. 20 wozów dowodzenia tzw. Panzerbewehlswagen III D1. Czołgi wysłano (według P. P. Battistelli „Niemieckie dywizje pancerne. Lata Blitzkriegu 1939-40”) do:26 do 1 Dyw. 6 do 2 i 3 Dyw. były w 5 Dyw. Pancpozostałe 46 maszyn było poza dywizjami pancernymiPorównując czołg Pz III z polskimi czołgami okazuje się, że uzbrojeniem dorównywał mu tylko 7TP, miał zaś wyraźną przewagę w kwestii opancerzenia i osiągów. Nie ma zbyt wiele opisów walk czołgu Panzer III w kampanii wrześniowej, jednak wiemy, że Niemcy stracili tylko około 8 maszyn -10% wszystkich „trójek”.Przejdźmy dalej 🙂Pz III – czy dobrze walczył we Francji w 1940 r?Podczas kampanii francuskiej Panzerwaffe posiadała już 349 czołgów Pz III (+ 60-70 wozów dowodzenia). Porozdzielano je do poszczególnych dywizji pancernych. Najwięcej czołgów przypadło na jednostki walczące na głównym kierunku ataku. I tak:1 Dywizja Pancerna – 62 maszyny2 Dywizja Pancerna – 58 maszyn3 Dywizja Pancerna – 42 maszyny4 Dywizja Pancerna – 40 maszyn5 Dywizja Pancerna – 52 maszyny9 Dywizja Pancerna – 41 maszyn10 Dywizja Pancerna – 58 maszynPz III E we Francji. Dobry przeciwko lekkim czołgom francuskim, jednak już pojedynki z średnimi, czy ciężkimi były dużo trudniejsze. Niemieckie maszyny były gorzej uzbrojone, nadrabiały to jednak prędkością i dobrą jazdą w terenie, a także większą załogą. zdj. Pz III okazał się całkiem dobrą konstrukcją, szczególnie w walkach z lekkimi czołgami francuskimi tj. Hotchkiss H-35 czy Renault R-39. Jednak już pojedynki z średnimi Somua S-35, czy ciężkimi Char B-1bis były dużo cięższe. Niemieckie maszyny były gorzej uzbrojone – działo 37 mm było gorsze od francuskich 75 mm czy 47 mm. Nadrabiały to jednak prędkością i dobrą jazdą w terenie, a także większą załogą (dowódca francuski musiał jednocześnie dowodzić czołgiem, ładować amunicję i strzelać).A co było po kampanii francuskiej 🙂Pz III na Bałkanach w 1941 rokuPo walkach we Francji postanowiono pogrubić pancerz w czołgu oraz zmienić armatę kal. 37 mm na większego kalibru – na armatę kal. 50 III brał udział w kampanii przeciwko Jugosławii i Grecji w 1941 roku. Musiał tam walczyć nie z czołgami wroga (mało ich mieli przeciwnicy) lecz z bardzo trudnym terenem. Straty wynikły więc z usterek technicznych lub z wypadnięcia z drogi w przepaść, bo i tak się teatrem działań była Afryka…Pz III – jakie były jego losy w Afryce Północnej?Początkowo tylko 80 maszyn przybyło w ramach 5 Pułku Pancernego 5 Dywizji Lekkiej. Po dwóch miesiącach dołączyły do nich czołgi z 8 Pułku Pancernego z 15 Dywizji Pancernej. Gdy porównać Pz III z wozami przeciwnika, okaże się, że przewyższał on wszystkie brytyjskie konstrukcje za wyjątkiem potężnie opancerzonej Matildy Mk operacji Battle Axe okazało się, że niemiecki czołg bardzo dobrze sobie radzi w walce z przeciwnikiem. Dzięki swojej armacie kal. 50 mm mógł on niszczyć wozy przeciwnika z większej odległości, niż one odegrał dużą rolę w czasie alianckiej ofensywy w listopadzie 1941 r. W chwili rozpoczęcia operacji “Crusader” Afrika Korps dysponował dokładnie 139 czołgami Pz III – 75 sztuk miała 15 Dyw. Pancerna, a 64 sztuki 21 Dyw. Pancerna. Najważniejszą bitwą z udziałem tych wozów była bitwa pod Sidi Rezegh 22 listopada 1941 operacji Battle Axe okazało się, że niemiecki czołg bardzo dobrze sobie radzi w walce z przeciwnikiem. Dzięki swojej armacie kal. 50 mm mógł on niszczyć wozy przeciwnika z większej odległości, niż one jego. zdj. maju 1942 r. do Afryki przybył transport z czołgami Pz III wersji J – miała ona już lepszą armatę KwK L/60 kal. 50 mm, dzięki której Niemcy mogli już nawiązać walkę z angielskimi A12 Matilda Mk II. Po raz pierwszy użyli ich w bitwie pod Gazalą i były używane do końca walk w Afryce przybyciu do Afryki czołgów M4 Sherman i M3 General Lee uzbrojonych w armaty kal. 75 mm, przewaga technologiczna w broni pancernej znowu przeszła na stronę Aliantów. Na początku 1943 r. do Tunezji dotarła ostatnia dostawa Pz III M, które działały w ramach 15 DPanc. Oprócz tego, w 501 Bat. Czołgów Ciężkich walczyły czołgi Pz III N, z krótkolufowym działem 75 mm (z czołgu Panzer IV) – osłaniały słynne Tygrysy przed piechotą III w operacji BarbarossaWalki na froncie wschodnim, przeciwko Rosjanom, to było największe wyzwanie, z jakim musiał się zmierzyć opisywany tutaj czołg. Na początku walk Pz III był, obok Panzer IV, podstawowym uzbrojeniem niemieckich wojsk 19 dywizji pancernych użytych w ataku na ZSRR, w strukturach aż 14 z nich przeważały Pz III. Jednak większość z nich była jeszcze uzbrojona w armatę 37 mm (tylko 1 Pułk Pancerny z 1 Dywizji Pancernej był wyposażony w czołgi z armatą KwK L/42 50 mm). Łącznie, w czerwcu 1941 r., III Rzesza dysponowała 1 440 czołgami Pz III na froncie wschodnim – najczęściej wersji E i F, rzadziej G lub maszyna była lepsza od radzieckich T-26 i BT-5 i BT-7, tylko nieznacznie ustępował uzbrojeniem przy porównaniu z T-28. Jednak już ze słynnym T-34/76 czy KW czołg niemiecki szans już dużych nie miał – pocisk nie miał żadnych szans przebicia pancerza..Porównaj sobie choćby pancerz niemieckiego czołgu w wersji E (30 mm) do pancerza T-34/76 (52 mm ustawione pod 30° kątem) czy KW-1 (aż 82 mm!). Pz III miał też dużo gorsze uzbrojenie (armata 37 mm) od zarówno T-34 jak i KW (armata 76,2 mm). Tak więc Niemcy mogli liczyć w starciach z tymi radzieckimi czołgami tylko na szczęście. W opinii niemieckich czołgistów, czołg dobrze radził sobie w warunkach zimowych – silnik można było uruchomić nawet przy -20° III w szczytowym okresie wykorzystania – lata 1942-43Czołgi tego typu stanowiły większość wozów bojowych użytych podczas ofensywy na południu ZSRR (operacja “Blau”). Jako pierwsze wjeżdżały do Rostowa i Woroneża, pierwsze stanęły też nad brzegiem Wołgi. Czołgi Pz III poniosły procentowo największe straty podczas bitwy o Stalingrad. Na północy toczył ciężkie boje nad Jeziorem Ładoga i pod maszyna była lepsza od radzieckich T-26 i BT-5 i BT-7, tylko nieznacznie ustępował uzbrojeniem przy porównaniu z T-28. Jednak już ze słynnym T-34/76 czy KW czołg niemiecki szans już dużych nie miał – pocisk nie miał żadnych szans przebicia pancerza. zdj. Zachodzie, w sierpniu 1942 r. we Francji czołgi Pz III z 7 Dyw. Pancernej brały udział w odparciu Alianckiego desantu w Dieppe. Później okupowały Francję ramach nowo sformułowanego I Korpusu Pancernego SS czołgi uczestniczyły w walkach o Charków w lutym i marcu 1943 r. Znaczna ilość walczyła w bitwie na Łuku Kurskim – największej bitwie pancernej II wojny światowej. I podczas walk na bliskie odległości dobrze sobie radziły z lepiej opancerzonymi radzieckimi czołgami. Np. 6 lipca czołgi z 1 Dyw. Pancernej SS “Leibstandarte Adolf Hitler” zniszczyły aż 26 czołgów rosyjskich, głównie czołgów Panzer III została zniszczona latem i jesienią 1943 roku, podczas walk na Białorusi i Ukrainie. Te które udało się odzyskać, przemieniano na działa samobieżne Stug że sukcesywnie je wycofywano z frontu, to jednak działały jeszcze na pobocznych teatrach wojennych – np. w tyle na dzisiaj. W następnym artykule przejdziemy do kolejnego niemieckiego czołgu średniego, czyli Panzer IVPozdrawiam serdecznieDamian Jarzynaautor blogaKliknij teraz w przycisk „Pobierz za darmo” aby otrzymać fragment mojego ebookaPS. Jeżeli spodobał ci się ten artykuł, to w przycisk „Lubię to” go znajomym na Facebooku go na forum z tematyki militarnej, np. go poniżejZnacznie poprawi to pozycje mojego bloga w wyszukiwarce Google i da mi motywacje do dalszej pracy i prowadzenia tego bloga. Trwająca na kontynencie europejskim wojna przeniosła się do północnej Afryki w 1940 roku. Bezpośrednim powodem były apetyty faszystowskich Włoch, które 10 czerwca wypowiedziały wojnę Francji i Wielkiej Brytanii. Włoski dyktator Benito Mussolini chciał stworzyć drugie imperium rzymskie rozciągające się od Atlantyku po Bliski Wschód. Miał już Libię i Włoską Afrykę Wschodnią. Na przeszkodzie stały mu posiadłości brytyjskie, przede wszystkim Egipt. Włosi zaplanowali ofensywę, aby zająć Egipt, Sudan i Somali Brytyjskie. Zamierzali dotrzeć do Kanału Sueskiego i zablokować aliancką żeglugę z Indii na Morze Śródziemne, a następnie ruszyć ku roponośnym polom Półwyspu Arabskiego i kontrolowanej przez Francuzów Tunezji. 13 września 1940 roku włoska 10. Armia rozpoczęła ofensywę z Fortu Capuzzo ku granicy libijsko-egipskiej. W tym rejonie Brytyjczycy dysponowali słabymi siłami. W ciągu trzech dni od rozpoczęcia operacji oddziały włoskie weszły 100 km w głąb Egiptu i zdobyły Sidi Barrani. 3 października Mussolini w czasie spotkania ze swym niemieckim sojusznikiem Hitlerem buńczucznie zapowiedział, że do 15 października cała północna Afryka będzie we włoskich rękach. Hitler zadeklarował wsparcie swych wojsk pancernych. Na teren walk włosko-brytyjskich udał się gen. von Thoma, który po powrocie zameldował, że aby rozstrzygnąć działania w Afryce, trzeba wysłać co najmniej cztery dywizje pancerne. Ale Hitler szykował się już do uderzenia na ZSRR i zgodził się przerzucić do Libii tylko jedną dywizję lekką i pułk czołgów. Tymczasem włoskie plany poniosły fiasko. 6 grudnia 1940 roku rozpoczęła się brytyjska ofensywa o kryptonimie „Compass”. Dowodzone przez gen. Richarda O’Connora siły Western Desert Forces wdarły się w głąb Libii. Szybkość działania przeciwnika zaskoczyła Włochów. Mussolini stracił rezon – 19 grudnia oficjalnie zwrócił się o pomoc do Hitlera. Niemcy w pierwszej kolejności posłali Włochom z odsieczą X Korpus Lotniczy. Niemieckie bombowce rozpoczęły bombardowanie szlaków komunikacyjnych, którymi szło zaopatrzenie dla wojsk O’Connora. Nie na wiele się to jednak zdało. 20 stycznia 1941 roku brytyjski XIII Korpus utworzony z sił Western Desert Forces rozpoczął natarcie na Tobruk i po dwudniowej walce zdobył tę ważną strategicznie twierdzę. Vuoi aiutare economicamente questo sito? Spiacenti, non accettiamo donazioni. Sorry, we ar not for sale. We are not liber, we are free! Puoi farlo indirettamente acquistando il libro "Debito Formativo" di Valerio Di Stefano. Oppure, acquisendo un abbonamento Audible per i nostri audiolibri. O per gli e-book su Mondadori Store. Oppure su Kobo. Oppure... anche no! (Niente monetine da 2 euro, niente pizza o focaccia. Il caffè ci rende nervosi.) This website is referral for and Please visit our new website and our brand new Encyclopaedia Britannica. It's absolutely free! Now you can download our classical and etnic music archives in just one clic. Wojna w Afryce Północnej - rok 1940 - Wikipedia, wolna encyklopedia Z Wikipedii Wojna w Afryce Północnej 10 czerwca - Włochy wypowiadają wojnę Francji i Wielkiej Brytanii. 3-5 lipca - marynarka brytyjska niszczy zespół floty francuskiej w bazie Mers el-Kebir w Algierii (operacja Catapult) 13 września - Armia włoska pod dowództwem marszałka Grazianiego rozpoczyna z terenu Libii atak na Egipt. 16 września - Włosi zajmują miasto Sidi Barrani. Graziani wstrzymuje ofensywę w celu podciągnięcia zaopatrzenia. 23-25 września - nieudany atak sił brytyjskich i Wolnej Francji na Dakar w Senegalu (operacja Menace) 27 października-19 listopada - Kampania o Gabon - siły Wolnej Francji i brytyjskie opanowują Gabon 10 grudnia - Początek brytyjskiej ofensywy pod dowództwem gen. Wavella przeciwko wojskom włoskim, którego efektem było wyparcie ich z Cyrenajki i niemal całkowite zniszczenie włoskiej Grupy Armii Libia. Ostatnia edycja tej strony: 14:23, 20 cze 2008 (autor zmian: Użytkownik Wikipedia – Pibwl) Inni autorzy: Użytkownicy Wikipedia: MalarzBOT, OTB, Vindicator, Jersz, Wames, Leviathan, Rumun999, Adziura, Olafbot oraz AdSR oraz Anonimowy użytkownik/cy Wikipedii. Tekst udostępniany na licencji GNU Free Documentation License. (patrz: Prawa autorskie) Wikipedia® jest zarejestrowanym znakiem towarowym Wikimedia Foundation. Możesz przekazać dary pieniężne Fundacji Wikimedia. O Wikipedii Informacje prawne

wojna w afryce północnej 1940 43